احمدعزیزی ( ـ 1337) از چهره های موفق ادبیات معاصر در حوزه های شعر، نثر و روزنامه نگاری است، وی که از احیاگران شطح در دورهء معاصر است ، با اتّکا به دستاوردهای شطح قدما و افزودن تکنیک های زبانی و تصویری وتنوّع موضوعی توانست صورتی نو به شطح قدما ببخشد و نوعی عرفان اجتماعی را مطرح کند. به گونه ای که در حوزهء بازی های زبانی و تصویری به کاریکلماتور (کاریکاتور کلمات) نزدیک شود. امّا باوجود شگردهای متنوّع زبانی که عزیزی به کار گرفته توجّه به معنا در اوج قرار دارد و در مقایسه با کاریکلماتورنویسان خوشبینانهتر به جهان می نگرد، همچنین شطح او در مقایسه با شطح قدما به دلیل غلبه نگاه عرفان اجتماعی ، آفاقیتر و کاربردیتر جلوه می کند. مقالهء حاضر ، با روش توصیفی ـ تطبیقی و استقراء تام از مجموعه شطحیّات عزیزی با عنوان «یک لیوان شطح داغ»، می کوشد تا ضمن معرفی اجمالی عزیزی و شطحیاتش ، هر سه گونه کاریکلماتور یعنی لفظ گرا ، تصویرگرا و معناگرا را با ارائهء شواهدمتنی ، در همین مجموعه وشباهت شطح عزیزی را با کاریکلماتور های پرویز شاپور و سایرین نمایان سازد.
3. نغزگوی کهن، مهرداد (1389)، «سازو کار بازتحلیل در طنزها» « مجموعه مقالات دومین هم اندیشی زبان شناسی و مطالعات بینارشتهای: ادبیات و هنر» ، ویراستار و تدوینگر: فرهادساسانی ، تهران: بهار89 ، صص 244 ـ 221.
ج- سایر منابع
1. درویشعلی پور ، لیلا (1389) ، تحلیل زیبایی شناختی کاریکلماتورهای پرویز شاپور، به راهنمایی دکتر علی صفایی ،دانشکاه گیلان ، اسفند 89..