1
دانش آموخته کارشناسی ارشد دانشگاه شهید چمران اهواز
2
عضو هیأت علمی دانشگاه اهواز
چکیده
«موج ناب» گرایشی است در شعر فارسیِ معاصر که از زایشهای جریان شعر «موج نو» به شمار میآید. «موج ناب» در میانۀ دهۀ پنجاه خورشیدی با حمایت و کوشش منوچهر آتشی و معرفی آن از طریق مجلّۀ تماشا پاگرفت. پایهگذاران حلقۀ نخست موج ناب، پنج شاعر جوان به نامهای سیدعلی صالحی، هرمز علیپور، آریا آریاپور، یارمحمّد اسدپور و سیروس رادمنش بودند. خاستگاه اصلی این موج، نخست، شهر نفتی مسجد سلیمان در جنوب غربی ایران بود، سپس با استقبال نشریّاتی همچون تماشا و بنیاد، این نحوۀ سرودن علاقهمندان بسیاری در سراسر ایران یافت. دو رخداد عظیم و دگرگونکنندۀ انقلاب اسلامی و جنگ تحمیلی از یک سو و از دست رفتن پایگاههای رسانهای آن از سوی دیگر، موجب کم فروغ شدن و رفته رفته به خاموشی گراییدن این موج گردید و شاعران آن در میانۀ دهۀ شصت هر کدام سرمشقهای تازهای را در سرودن پی گرفتند.تعهّد گریزی و فردگرایی، کمتوجهی به عنصر اندیشه و محتوا، اقلیم‌گرایی، گریز از وزن و گرایش به زبان نثر، آشناییزدایی، هنجارگریزی در نحو زبان، تأکید بر تقطیع ویژه، تصویرگرایی و کشف روابط جدید و تجریدی میان اشیا، بهره‌گیری از زبانی عاطفی و گاه مبهم، توجه به فرم و شکل بیان، ایجاز و بسامد بالای واژگان اقلیمی و عناصر طبیعت بومی در شعر از مهم‌ترین ویژگی‌های این موج شعر است.
)